Begin 2019

“I’m at your door”, lees ik in een tekstbericht. Maar als ik even later door die bewuste deur kom, zie ik niemand: het is uitgestorven op staat. Verderop zie ik alleen een grijze Mercedes B-klasse stationair draaien. Ik loop erop af. Met enige twijfel open ik het passagiersportier. “Mike?” vraag ik en stap met enige weifeling in, zonder zijn gezicht gezien te hebben.

Een week geleden hadden we een match op de datingsite Happn. Zijn profielfoto sprak me aan, ook al was deze van achteren genomen en zag ik uitsluitend een gitaar. Alleen zijn beroep was ingevuld: Arts/ muzikant . Een zingende dokter dus, dat kon nog wel eens interessant worden.

Toen hij me tijdens onze digitale kennismaking uit eten vroeg, was ik om.
“Normaal boek ik een hotel voor een eerste date. Dan kunnen we tenminste beide drinken” stelde hij voor. Dit plan heb ik gelukkig af kunnen wenden.
“Een beetje een hoffelijke man haalt zijn date toch wel netjes op?” vroeg ik plagerig.
“Dat ik prima” antwoordde hij, “maar dan gaan we wel ergens bij jou in de buurt eten”.

“Ik heet overigens geen Mike, maar Prem” zegt hij als we de straat uitrijden. “Als befaamd arts wil ik niet herkenbaar zijn op Happn, snap je?” Ik knik, zonder dat ik het echt kan volgen. “En oh ja, ik ben ook geen 45 jaar zoals in mijn profiel staat, maar 55. Ik ben nogal jong van geest namelijk. En anders tref je alleen maar oude taarten”. Nu moet ik wel even schakelen: ik snap niet waarom iemand daarover zou liegen?
“Ik ben endocrinoloog” gaat hij verder, “je weet toch wel wat dat is?”. Mijn hersens ratelen. Was dat niet een vrouwenarts? Hij lijkt mijn weifeling op te merken.
“Ik hou me bezig met alle klieren in het lichaam. Je spreekt trouwens fantastisch Engels”. Ons contact via Happn verliep ook al uitsluitend in het Engels.

Ik vertel hem dat ik in Amerika gewoond heb. Dat kan ik overigens van hem niet zeggen, dat hij fantastisch Engels praat. Hij vertelt dat hij uit Iran gevlucht is.
“Waar gaan we eigenlijk heen?” vraag ik.
“Ik heb geen idee, jij weet de weg hier toch?” antwoordt hij. Chips! Ik had er niet op gerekend dat ik zelf het restaurant uit moest kiezen.

Even later arriveren we op de plek die als eerste bij me opkwam: restaurant Woods in Leiden. Het is al laat (ik gok 20h45, en dat op een zondag) en de ober lijkt niet heel blij te zijn met het feit dat we hem op dit tijdstip nog met een bezoek komen vereren. Eindelijk kan ik mijn date in me opnemen. Het is echt totaal mijn type niet en ik baal ervan dat ik mijn hoge hakken aangedaan heb. Niet alleen ben ik nu 10cm langer; ik gok dat hij slechts zo’n 35 kilo weegt. Het ziet er tamelijk ongezond uit en zijn lichaam past dan ook absoluut niet bij zijn bouw (hoofd, schouders). Ik voel me naast hem net een roze kamerolifant.
Daarnaast gok ik dat de foto die ik op Happn zag, minstens 20 jaar oud is – van het donkere, langere haar is inmiddels weinig over.

“Ik heb eigenlijk niet zo’n honger’” zegt hij, als we de menukaart krijgen. Dit is een tegenvaller. Ikzelf rammel van de honger, en besluit een kaasplankje te nemen. Uiteindelijk bestelt hij een voorgerechtje. Aanraken doet hij het nauwelijks; hij is constant aan het woord. Hij raakt niet uitgepraat over muzikanten waar ik me nog nooit voor heb geïnteresseerd. Het maakt niet uit; ik hoef niets te zeggen en eet alsof ik de hongerwinter mee heb gemaakt.

“Ik heb je foto’s bekeken op je beauty blog”. Ik schrik op terwijl ik het laatste stuk kaas van mijn kaasplankje naar binnen schuif. “Je hebt zoveel verschillende gezichten op de foto. Op sommige foto’s ben je echt niet mooi”.
Ik voelde me al ellendig, maar dit maakte het er niet beter op. Hij lijkt het op te merken.
“Je hebt echt een geweldige broek aan”, zegt hij, wijzend naar mijn broek met gaten. Ik heb spijt dat ik hem heb aangetrokken want ik heb het gevoel dat het me nog dikker maakt.

“Kan ik nog iets voor jullie betekenen?” vraagt de ober, die inmiddels weer aan onze tafel is verschenen en duidelijk naar huis wil.
“Nee hoor, we zijn goed en willen graag afrekenen” antwoordt Prem en ondanks mijn aandringen, neemt hij de rekening voor zijn rekening (haha) en vertrekken we.

Wat een tijdverspilling voor beide, denk ik terwijl we naar de auto lopen. En op dat moment trekt hij me naar zich toe en kust me zonder me aan te raken. Raar. Het is de meest vreselijke, ongemeende zoen ooit, zonder enig gevoel.

Als we bij mijn huis aankomen, pakt hij zijn gitaar van de achterbank en begint “Your Song” te zingen. Als hij klaar is, kijkt hij me met een grijns aan. “Dit is je lievelingsliedje, toch?”

Dit verhaal maakt onderdeel uit van mijn project “100 dates”, waarin ik 100 willekeurige ontmoetingen beschrijf – een project waarbij ik mijn plezier in schrijven combineer met mijn passie voor liefde. Ondanks dat de verhalen niet per se waargebeurd zijn, zitten er elementen in die op de waarheid berust zijn, dan wel door mijzelf meegemaakt, dan wel aan mij verteld.