Cookies ’n Cream (NL)

Het jaar 2019 – het jaar van afscheid nemen van mijn grootste dromen. Op 24 augustus 2019 werd een van mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. Na 10 jaar lief en leed te hebben gedeeld met Pip, kwam het moment aan dat ik alleen verder moest. Pip was mijn alles. De gedachte dat er geen avonturen meer bijkomen in ons boek zorgt nog altijd voor traantjes.

Als je de mensen leert kennen, ga je van de dieren houden.

quote

Pip en ik waren onlosmakend aan elkaar verbonden. Waar ik ging, ging Pip. We wisten wat we aan elkaar hadden en deelden onvoorwaardelijke liefde. Iedereen die mij kende, wist hoeveel Pip voor mij betekende. Ik was toen ook blij verrast met alle steun en lieve berichtjes die ik kreeg na haar overlijden. Maar elke keer als ik mijn huis weer binnen kwam, miste ik iets. Ik miste de energie van een hondje.

Was het niet al te snel om aan een nieuw hondje te denken? Men heeft altijd zo veel vooroordelen. Wat zullen ze zeggen? Mijn moeder zei “As, misschien is het helemaal niet een gek idee om weer een hondje te nemen. Hij zal Pip niet vervangen. Maar kan je wel helpen het verdriet te verzachten”. Ik vond dat ZO mooi. Mijn moeder is zo wijs!

Wat wilde ik precies? De Chihuahua had mijn hart gestolen. Paste in mijn huisje, in mijn tas. Kon je meenemen naar restaurants, hotels. Maar niet naar mijn paard. Daar zijn ze te kwetsbaar voor. Pip dacht bijvoorbeeld dat paarden voor haar aan de kant gingen. Dat was geen ideale combinatie. Misschien is een Pomeranian (Dwergkees) dan een betere optie. Daar kan ik dan ook nog mee gaan hardlopen!

Ik ging me in de rassen verdiepen. Goede fokkers aanschrijven. Wachten. Want, ik wilde absoluut geen mannetje en het liefst geen andere kleur dan wildkleur (net als Pip). Het viel niet mee. Goede Chihuahua-fokkers zijn er niet veel (meer?). En het was blijkbaar niet de tijd voor nestjes. Maar toen werd ik gebeld door Alana (erkende fokker van Chihuahua’s). Ze had nog een vrouwtje beschikbaar. Welke ze eigenlijk zelf wilde houden, maar eventueel toch weg mocht wegens inkrimping. Ze was alleen al wel een half jaar oud. Maar puppies worden ook “groot” dus dat was voor mij geen belemmering. Ze had uit hetzelfde nestje ook nog een mannetje zitten (herplaatser) maar dat was voor mij sowieso geen optie. GEEN mannetje.

En zo reisden we, op de drukste dag van het jaar, midden in de spits, naar Spijkenisse om kennis te maken met Om Shanti Om (Alana’s Angels). Alleen: Shanti bleek erg eenkennis en gunde me geen blik waardig. Ik kon wel janken! De fokker zei dat dat heel vaak voor komt (het lijkt wel op de “voelen” dat je voor hun komt). Maar toch knaagde het aan me. Ik zag het gewoon niet zo. Ik piekerde me suf. Wat moest ik nu? Ik had een heel goed gevoel bij deze fokker, en ze verzekerde dat het wel goed zou komen. Maar ik wilde wel echt een vriendje voor het leven.

Haar vriend had een beetje meegekregen en zei “het is jammer dat ze echt geen mannetje wilt. Ze zou een perfecte match zijn met Gimli. Sociaal, open, rustig”. En dat zette me wel aan het denken. Ik had tijdens mijn eerste bezoek niet veel aandacht aan hem besteed, maar we waren van harte welkom nog een keer te komen kijken. Ondertussen kreeg ik deze foto’s van hem. Hij moet duidelijk nog in zijn oren groeien!

Shanti wilde nog steeds niks van me weten. Maar Gimli kwam bij me zitten. Ik was verliefd! De fokker bleef onophoudelijk praten. Totdat ik haar onderbrak. Je raadt het al, Gimli ging mee naar huis! We gingen gelijk door naar mijn ouders, waar mijn zus en haar familie ook was. Dat vond hij maar wat gezellig. En we doopten hem om tot Cookies ’n Cream.

Eenmaal thuis bleek dat hij de wereld het liefst verkende veilig van onder het bed. Maar langzaam aan begonnen we aan elkaar te wennen. Al is groter groeien erg vermoeiend!

Het is en blijft een uitdaging om hem dikker te kriigen (hij lust niks). Maar is het geen prachtig hondje (7-8 maanden):

Het is echt een enorm vrolijk hondje, een bom energie! De hormonen gierden door zijn kleine lichaampje. Zo erg, dat hij verliefd werd op sokken en kindjes wilde maken met mijn vader’s schoenen. Dat was niet functioneel! Dus mocht hij zijn kroonjuwelen inleveren. Na de operatie keek hij wel een beetje zielig.

Hij mocht ook al mee uit logeren. Argwanend bekijkt hij zijn voerbak.

Een stap dichter bij, maar nog altijd vol twijfel. En dan ziet hij ook nog eens zichzelf in de reflectie!

Aha! Nu worden zijn twijfels duidelijk! Hij dacht dat het een Jacuzzi was (nee, de bak is niet groot, hij is gewoon echt klein)!

Ik hoop dat Cookie nog heel lang bij me mag blijven en dat we beste vriendjes worden/ blijven. Dat onze band versterkt word. En ook dat hij wat minder sloopt (daaaggggg oplader-kabels, daaaagggg alle papiertjes die hij te pakken kan krijgen). En wat minder met dingen gaat slepen. Hhaha nee hoor, dit is wel heel schattig maar niet heel functioneel (ik ben alles kwijt)!

Cookie’s kleur is Blue & tan. Hij weegt op dit moment iets over de 2kg, dus hij moet nog wel een stukje groeien maar dat komt vast helemaal goed. (foto’s met dank aan Kim Hoekstra & Alana)