Een vliegtuig besturen, hoe moeilijk kan het zijn?

Al sinds lang ben ik gefascineerd door vliegtuigen en met name het besturen ervan. Het staat niet voor niets al jaren op mijn Bucketlist. En als je dan ook nog eens een speciaal iemand ontmoet die piloot is, gaat dat nog meer kriebelen.

Dus wat doe je dan? Blijf je passief zitten met je droom onder je armen, of is het misschien tijd om actie te ondernemen, om in ieder geval een stap dichterbij het waarmaken van je droom te komen? Nou, in mijn geval dat laatste dus en zo begon ik te Googlen op zo’n beetje alles wat met het besturen van een vliegtuig te maken had. En zodoende kwam ik uit bij de Flight Simulator van Avanti Aviation in Hoofddorp.

Voor 1 uur ben jij de piloot van een passagiersvliegtuig Boeing 737 en ervaar je het besturen van een vliegtuig veilig vanaf de grond.

Bij Avanti Aviation Training LTD in Hoofddorp kunnen piloten in spé ervaren hoe het is om een vliegtuig te besturen. En mensen die gewoon nieuwsgierig zijn natuurlijk ook. Er is namelijk een vliegtuigsimulator aanwezig, zodat je veilig vanaf de grond de cockpit van zo’n imposant luchtvoertuig kan leren kennen. Doe je vliegervaring op in een passagiersvliegtuig Boeing 737 en stap bij Avanti Aviation Training LTD als een ware piloot de cockpit in.

Avanti Aviation Training LTD

Ha, lekker dichtbij! En als het me dan toch gemakkelijk af zou gaan, kon ik gelijk door naar Schiphol om te solliciteren als piloot :-).

Waar andere mensen misschien eerst via de eigen computer een vliegsimulatie doen, of zich op zijn minst een beetje inlezen in de materie, dacht ik: ik laat me compleet verrassen. Zoals op de site van Avanti Aviations te lezen viel, was ervaring niet vereist – dat kwam dus alvast mooi uit. En zo toog ik op een zaterdagmorgen naar Hoofddorp, om even later op te stijgen en tegelijkertijd met beide benen op de grond te worden gezet.

Vriendelijk werd ik ontvangen door William, een oud-piloot. En echt een typische piloot: vliegtuigen zijn absoluut zijn passie. Tijdens de pre-flight briefing (ha, ik spreek inmiddels ook een aardig staaltje pilotenjargon) raakten we beide niet uitgepraat over vliegtuigen, maar hadden we ook een serieus gesprek over piloten en over de vaardigheden waarover zij dienen te beschikken. Om in de burgerluchtvaart te kunnen werken, moet je namelijk meer hebben dan een vliegbrevet. Want alleen daarmee ben je nog niet aangenomen! Het selectieproces bij commerciële luchtvaartmaatschappijen is erg streng; je moet een pittige psychologische test ondergaan, goed kunnen samenwerken en ook een soort van zelfverzekerdheid uitstralen; je passagiers moeten toch vooral met een gerust hard plaats kunnen nemen in hun duurbetaalde stoelen. EN, heel belangrijk: je moet zeer secuur zijn. Het is niet voor niets dat de meeste piloten een Type A-persoonlijkheid hebben. En dat weet ik maar al te goed…

William nam uitgebreid de tijd en beantwoordde alle vragen enthousiast. Na een korte introductie over het vliegtuig zelf en de manier waarop we het vliegtuig zouden besturen (“gewoon het roze kruis volgen” – nee, dus geen autopilot), was het tijd om het geleerde in de praktijk te brengen: we zouden “even” naar Engeland vliegen.

Er was geen terugreis geboekt, dat moesten we weer lopen :-). William vertelde dat er eerder piloten-in-spe in zijn sim kwamen, die dachten dat ze echt naar Engeland zouden vliegen. Mocht je ooit de gelegenheid hebben om dat te doen vanuit de cockpit voor deze prijs: gelijk doen! Ik zou dan wel eerst even op de computer oefenen met vliegen. Want het is wel degelijk heel moeilijk!

Met toch een beetje gezonde spanning wurm ik me in de cockpit. “Als we maar niet crashen” zei ik tijdens de briefing, maar William verzekerde me dat dat niet zou gebeuren. “Dan moet je het wel erg bont maken”. Juist. Zal je altijd zien dat ik wel weer neerstort.
Wat is het krap! Ik neem links plaats, op de plek van de Flying Pilot (captain), William is de Monitoring Pilot (co-piloot). Als hij me maar helpt!

Dat een vliegtuigcockpit veel knopjes heeft, wist ik, maar als al die knopjes dan ineens een betekenis hebben, is het toch wel even slikken. Maar, wat blijkt: alle knopjes zijn dubbel. Beide piloten hebben dezelfde knopjes voor zich. Gelukkig, kunnen we de helft elimineren.

Het vliegtuig staat al op de landingsbaan op Schiphol en op dat moment denk ik nog dat ik vast ons huis wel kan zien als we overvliegen. Niet wetende wat een stressvolle minuten gaan volgen. Het vermogen wordt ingesteld en de rest gaat automatisch. Of, nou ja, ik weet zeker dat William het een-en-ander vooraf ingesteld heeft.

Tijd om naar buiten te kijken? Absoluut niet; ik moet mijn stinkende best doen om mijn kruis op het roze kruis, welke de route aangeeft, te houden. Is toch niet erg, als je er een beetje naast zit, denk ik dan nog, maar William is streng en bij de landing zal blijken waarom (spoiler: ik landde bijna met een wiel in het gras). Ik blijf bijsturen en vraag me af waarom er niet iets van een stuurbekrachtiging op zit. Intussen gaan er allemaal alarmen af en zie ik een rood knopje voor me alarmerend knipperen. Oei, ik dacht altijd pas dat je waarschuwingen krijgt als het compleet mis dreigt te gaan. Zal ik dan toch in de Noordzee storten?

Ik kan slecht verstaan wat het vliegtuig me probeert te zeggen, wat ongetwijfeld te maken zal hebben met het geluid van de motoren (gok ik) in de cockpit. Een vrolijk gesprek voeren is er niet bij. “Je vliegt te hoog” zegt William, dus ik trek wat aan mijn stuurtje en pardoes gaan we nog hoger 🙂 oeps, de verkeerde kant. Duwen, dus. En zo blijf ik 15 minuten stressen en ook al kom ik heel aardig in de buurt van het roze kruis, erop blijven cruisen (haha) lijkt een kansloze missie. Naar buiten kijken evenmin. Ook al zie ik de gebouwen inmiddels groter worden en dat kan maar een ding betekenen: cabin crew prepare for landing. Duwen, duwen, duwen roept William enthousiast en ik luister altijd heel goed 🙂 maar ik denk dat ik iets te hard duw, want met een spreekwoordelijke klap belanden we op de landingsbaan in London. “Nou” zegt William, “naar deze landing zou dus een onderzoek komen”. Ik kijk hem verbaasd aan – ik was juist trots dat we weer keurig op de grond staan. Nou ja, keurig? We staan bijna naast de landingsbaan en er kan nog gemakkelijk een vliegtuig naast ons landen. Hoe efficiënt. “De landing had een impact van 2,6G” weet William me te vertellen en ik heb geen idee wat dat inhoudt, maar uit de toon waarop hij het zegt maak ik op dat dat niet al te plezant voor mijn passagiers geweest zou moeten zijn.

“Moest je niet nog wat doen als we geland waren?” vraagt William. Ik kijk vragend terug maar zijn gezicht verraadt niks. “De reverse thrust?” hint hij. Oh ja. Maar waar zat die ook weer?

De reverse thrust zoeken

William geeft het op en laat lachend zien waar dat verrekte ding verstopt zat (oh ja).

Enigszins opgelucht geland te zijn zonder neer te storten, bevrijd ik me uit mijn benarde positie. Het voelt alsof ik een marathon gerend heb – ik ben bek af. Misschien had ik van te voren toch even moeten oefenen. Ik vertel William dat ik twee vluchten geboekt had en dus snel weer terugkom. Hij lacht mysterieus. Nee, een natuurtalent ben ik niet. Maar aan mijn enthousiasme zal het niet liggen.