Zo’n jaar geleden ontmoette ik een interessant Manspersoon. Maar al (heel) snel kwamen we erachter dat we elkaar op relatietechnisch gebied niet gelukkig gingen maken.

Sommige mensen blijven in je leven, sommigen verdwijnen. Sommige mensen komen ook weer terug. Dit was ook het geval met deze meneer. Door een berichtje op LinkedIn wel te verstaan. We deden toffe dingen, dit keer als vrienden, en het verrijkte mijn leven. Bioscoopjes, naar de ouderendisco (Club Nouvelle Amstelveen – superleuke ervaring maar wel eenmalig – moet je niet te vaak doen), uit eten, naar het casino, keihard (en vals) meezingen met “Unchained melody” in de auto. Wie wil dat nu niet?

Toen hij vroeg of ik zin had om mee te gaan naar Frankfurt, waar hij een congres had, hoefde ik niet lang na te denken. Op avontuur! Hij ging al eerder, maar een vliegticket werd geregeld en de voorbereidingen (en voorpret) konden beginnen!

Niets kwam meer gelegen na een roerige week, die het beste kan worden samengevat met onderstaand plaatje. En nee, ik ben niet degene die schreeuwt ;-).

Donderdag 17 oktober 2019

Eerst even een avondje oppassen bij mijn vriendinnetje (op haar zoontje eigenlijk – mijn vriendinnetje redt zich meestal wel). Dat kwam mooi uit, want ze ging op mijn hondje Cookie passen tijdens mijn afwezigheid. Dus die kon ik daar mooi achterlaten.

Vrijdag 18 oktober 2019

ZO, koffers gepakt! Eerst even een paar uur werken en daarna gelijk door met de trein naar Schiphol. Het was vakantietijd, dus ik liep gelijk door naar de andere Terminal. In de hoop dat het daar wat minder druk was.

Bet not! Dus aanschuiven voor de douane met een wachttijd van 50-55 min. Dat ging dus mooi wel van mijn shoppingtijd af!

Maar je moet toch prioriteiten stellen, dus na de douane eerst: KOFFIE!

Ik heb dus blijkbaar echt een spraakgebrek! Ik probeer “Astrid” te zeggen, maar mensen verstaan iets anders. Toch vind ik het wel een toffe naam, Aslin. Het zal het geluid in de hal wel zijn geweest.

Ik had nog niet gelunched, maar gezond eten genoeg op Schiphol. Dus na wat pepernoten was het tijd om mijn make-up een beetje bij te werken. OH MY GOD ze kenden me daar nog van mijn vorige trip (Rome)! Hahahah wat erg! Ik deed net of het de gewoonste zaak van de wereld was en besloot me te camoufleren met de goddelijk foundation van La Prairie (daar komt binnenkort een review van).

Ik ontpopte me schaamteloos tot Selfiequeen terwijl ik toekeek hoe mijn vliegvoiture langzaam gereed werd gemaakt. Ik ga de foto’s dan ook gewoon schaamteloos plaatsen. Een compleet “geblurred” gezicht.

In stijl, en compleet op schema reden we even later naar de vertrekbaan.

Ik heb al 1,000-en air miles, maar toch neem ik altijd nog een stoeltje bij het raam. Dit verveelt nooit! Maar hoe vaak ik ook heb gevlogen, ik ben echt geen postduif dus ik kan nog steeds nooit bepalen waar ik nu eigenlijk precies boven hang.

“Take me to the stars” zei ik tegen de piloot, maar hij kon me alleen een trip aanbieden naar cloud 9, dus dat heb ik maar geaccepteerd.

Ik was lekker aan het schetsen (tekenen mensen, tekenen) toen we een Beemster-wrap kregen uitgereikt. Die wilde ik even lekker in alle rust oppeuzelen. Ik had juist het papiertje er vanaf gepeuterd toen vriendelijk werd verzocht de gordels om te doen, de stoelen rechtop te zetten en de tafeltjes in te klappen. Frankfurt is dichterbij dan ik dacht.

De (nee, een) Vriend stond al op het vliegveld, dus vertrokken we, na het afstemmen van de muziek (I LOVE zijn Tesla) naar Frankfurt city.

Tijd om even op de frissen. Het was ook zo’n lange trip. Ondertussen zocht Vriend zelf op waar we heen konden gaan. WOW! Geen “wat zullen we doen?”. Maar gewoon zelf vragen/ checken/opzoeken. Alleen maar superlatieven hiervoor haha. En terwijl ik nog aan het beslissen was of ik mijn haar zou krullen of niet, had hij al wat leuks gevonden. En nee, ik mocht niet mijn haar verder krullen, we gingen nu weg. TOP!

Zonnebril mee “just in case”.

De liften in het hotel zijn geweldig. Een soort gouden kluizen.

FEBO kennen ze niet in Duitsland, dus ik besloot Nederlands trots te vertegenwoordigen met mijn FEBO-jurkje (het is eigenlijk een t-shirt met een identitietscrisis) en hakjes.

De taxi wist zelf ook niet zo goed waar hij heen moest, maar uiteindelijk belandde we echt op de meest toffe plek. Herkent iemand het logo op mijn Espresso Martini?

ROOMERS is echt een geweldige plek! Na een drankje in de meer dan toffe bar (bedankt voor het opladen van mijn tellie, nog), besloten we dan ook door te lopen naar het restaurant. Een plek waar je niet verbaasd op had gekeken als Sylvie Meis binnen had komen lopen. “Je moet even naar het toilet gaan”, zei Hij. En toen ik terug kwam, zei Hij “ik weet zeker dat je een foto ervan gemaakt hebt, WAT TOF he”. Dat klopte inderdaad, ik had een foto gemaakt op het toilet.

Rotwijn vind ik niets, maar in Duitsland is dat de gewoonste zaak van de wereld dus dan is het zaak de fijnste rotwijn te kiezen.

Er was een heus olijfolie-arrangement en ik koos in ieder geval niet deze:

Het diner was waanzinnig, de ambiance was goed, de gesprekken waren goed, het eten was fantastisch. I LOVE IT! Wat een plek! Erna liepen we nog even terug naar de bar, die inmiddels was omgetoverd tot een club. Wij vertrek kregen we een “Ingwer shot” (gember) voor recovery en nu ben ik nog verliefder op deze plek. TOP!

Hierna had Vriend nog een verrassing in petto: hij had nog een leuke (rooftop) bar gevonden. Dus, met hernieuwde energie (van de gember, natuurlijk) weer in de taxi en op naar de next. En naar de next. En uiteindelijk besloten we ook, terug in het hotel, nog een cocktail te drinken (why?). Ik voelde me unhealthy, dus vroeg ik de gezondste cocktail (why?)(wel met alcohol uiteraard).

Een cocktail met bietjes en citroen en Wodka. De kleur was goed. Ik voelde me erna niet veel gezonder.

Terug in de kamer was het tijd voor een laatste Shameless en een Bollywood-film. Props Vriend dat je deze met me wilde kijken – niet iedereen staat erom te springen dit 3,5u durende, zingende, dansens avontuur met mij aan te gaan.

Zaterdag 19 oktober 2019

Na een ontbijt (eieren! Eieren! Eieren! En koffie) moest Vriend nog even aan het werk. Ik verveelde me stierlijk en had totaal geen inspiratie voor een tekeningetje of een gedichtje, maar toch deel ik het. Het is slecht, maar drukt wel mijn gevoelens uit. En het rijmt. Een beetje.

Een soort van Shameless Selfie. Maar dan anders.

De nacht verbergt de wereld. Maar onthult tegelijk het heelal. En dus besloot ik, na beraad met mijn raadgevers, Frankfurt een dag en een nacht eerder te verlaten.

Ik trok een chill reispakje aan. Inclusief ladder resist-panty (die heeft het niet overleefd). Ik besefte me dat het omboeken van het vliegticket een hopeloze zaak was. En dat de “moderne” trein nog “ouderwetse” prijzen handteert. Maar gelukkig is daar de FlixBus.

“With a little help from my friend” kocht ik voor EUR1.03 een enkele reis Frankfurt – Amsterdam. It’s a first for everything. De FlixBus faciliteert stopcontacten (telefoon opladen!), maar geen catering. Gezien het tijdstip van vertrek (16h25), was het dus noodzaak wat fourage in te slaan. Samen met Vriend gingen we op zoek naar een gezond pakket.

Ze noemen het niet voor niets snoepreisjes. Missie geslaagd! Ik nam afscheid van Vriend en begaf me naar de vertrekplek alwaar mijn voiture niet te missen was.

Er zat een man en een paardenkop in de bus, dus zocht ik het beste plaatsje.

Al snel reden we het donker in. Stars don’t shine without darkness.

En ik besefte me weer:

“Life is what happens to you when you’re making other plans”

En zoals altijd, hoe hard het ook regent: op een gegeven moment stopt het met regenen. Het wordt vanzelf weer droog. De wind gaat weer liggen,