Brief aan Mr. A.

Het is alweer even geleden dat wij elkaar voor het eerst ontmoette. Ik gok dat het ergens in juni/ juli 2018 was. De kans is groot dat jij nog precies weet welke dag het was.

Ik had vlak ervoor gezworen nooit te gaan daten via datingApps. “Dat had ik toch niet nodig?”. Maar toen een vriendinnetje enthousiast vertelde over haar geweldige dating-avonturen zette het me toch wel aan het denken. Mijn relatie was net over en ik kon wel wat afleiding gebruiken. Daarnaast had ik net ondervonden dat “samen” toch (vaak) leuker is dan “alleen”. Dus meldde ik me aan op Happn – dat was tenslotte minder erg dan Tinder, was mijn gedachte.

Al snel ontstonden er “matches”. Ik weet het nog precies. Jij stuurde me eerst een “hello”. Ik twijfelde of ik op het hartje moest drukken. Maar de paardenfoto in je profiel haalde me over. Ik heb tenlostte ook een paard. We raakten in gesprek. Al snel schakelden we over naar WhatsApp nadat je keurig mijn nummer had gevraagd. Ik ontving elke dag wel een foto: een beker koffie op het strand, een beker koffie in de auto en een beker koffie in het bos. Ik vertelde je dat ik gek was van wijn (maar ook op kofie). Je stuurde terug “ik zou je graag eens willen zien genieten van een glas Champagne”.

Het duurde echter even voor het dan eindelijk zo ver was: je had een druk schema. We spraken uiteindelijk af op een zaterdag avond. “Ik pik je op in Warmond rond een uur of 18. Dan verzorg ik de rest van de avond, reserveer een tafeltje en een mooie zonsondergang.. Leuk vooruitzicht toch?”
Zonder te vragen deed je precies alles volgens mijn “droomman boekje”.

“Prins op z’n witte paard is gearriveerd” appte je om 18h14. Ik weet nog dat we uiteindelijk in jouw (witte) auto zaten en dat je een paar keer de verkeerde afslag nam: vanaf het moment dat we onszelf voorstelden, zaten we verwikkeld in een geanimeerd gesprek. We lachten erom – het ijs was gelijk gebroken. Ik koppelde mijn telefoon aan jouw bluetooth en luisterend en lachend bereikten we Noordwijk. Je had gereserveerd bij Beachclub O. “Die stond als beste aangeschreven op Internet” vertelde je. Je was niet bekend in Noordwijk. Je wilt niet weten hoe erg ik het waardeerde dat je zo je best had gedaan.

“Ik heb een mooi tafeltje op het terras voor jullie gereserveerd” vertelde de ober ons bij aankomst. Ik kijk zoekend rond. De tafeltjes stonden bijna tegen elkaar aan en waren bijna allemaal bezet. Op twee stoeltjes na. Je keek me aan en zag mijn zorgelijke blik. “Of kunnen we binnen zitten?” vroeg je, waarop de ober zijn wenkbrauwen ophaalde. Het was inmiddels stralend weer en iedereen zat buiten. De ober ging checken of we binnen bediend konden worden – al het personeel liep inmiddels buiten. Gelukkig bleek dit geen probleem. Hij ging ons voor en wees ons een tweepersoons tafeltje aan. We namen plaats – tegenover elkaar – en bestellen wat drinken. “Het is zo ongezellig, zo tegen over elkaar” zeg ik en je begint te lachen. “Ik dacht precies hetzelfde”! Inmiddels komt de ober onze drankjes brengen. “Mogen we misschien ergens anders gaan zitten” vraag je de ober. De ober ziet er geen probleem in “het restaurant is toch leeg, zoek maar een plekje uit”. Ik had zelf al een mooi plekje gespot en loop erheen. Je volgt me met onze glazen.

Inmiddels zitten we naast elkaar en liggen de menukaarten op tafel. Ik ben onder de indruk van je verhalen. Je hebt ook nog eens een prachtige stem en kijkt me aan als je tegen me praat. Je bent in mij geïnteresseerd en stelt de juiste vragen. Opeens voel ik me onzeker worden. Ik heb rode lipstick op en wenste dat ik dat niet gedaan had. “Volgens mij zie ik er niet uit” zeg ik, “het is gisteravond een beetje laat geworden”. Ik weet nog dat je toen vroeg of ik de avond ervoor een andere date gehad heb. Iets wat niet zo was. “Nou, als je vindt dat je er nu “niet uitziet”, ben ik benieuwd hoe je eruitziet als je niet moe bent! Je ziet er nu al geweldig uit”. Je wilt niet weten wat dit compliment met me deed.

“Hebben jullie al een keuze kunnen maken?” vraagt de ober, die inmiddels aan onze tafel is verschenen. Beschamend vertellen we dat we er nog niet aan toegekomen zijn om te kijken. De ober lacht. Je vertelt me dat je niet zo’n honger hebt – wat is dat met die mannen. Ik had me juist verheugd op de truffel risotto. Wat doen we nu? Ik weet niet meer precies wie het voorstelde, maar uiteindelijk kwam het gesprek op oesters. Ik vertel dat ik een geweldige plek weet in Noordwijk waar je oeters kunt eten en je luistert geboeid. Er is al even geen ober binnen geweest. “Zullen we anders naar die plek gaan” stelde je voor. “Dit is toch een beetje te toeristisch en druk”. Ik had hetzelfde voorgesteld kunnen hebben en vind dat geweldig. Out of the box denken en niet bang zijn om in ogen van anderen “moeilijk te doen”. Met als resultaat het beste voor elkaar te kunnen krijgen.

We stappen even later weer in de auto. Het is druk in Noordwijk – de kans lijkt klein dat we een parkeerplek kunnen vinden. Maar precies voor het restaurant, en ook precies voor onze neus, rijdt net een auto weg. Even ben ik bang dat dit restaurant ook vol zal zitten. Maar mijn “verborgen parel” blijkt nog steeds goed “verborgen” – het is er heerlijk rustig en er hangt een dromerige, romantische sfeer. Iets wat precies past bij onze date. Het beste plekje – een bankje op het terras – is nog vrij. We zitten, knuffelen, praten en lachen en ik voel mijn benen steeds weker worden – ik ben onder de indruk van je. Je lijkt een beetje op Will Smith – die prachtige lach – en je bent verder alles waar ik van droomde. De zon is inmiddels onder, maar mijn wangen gloeien. Aan alles voel ik dat het wederzijds is. Er verschijnen sterren aan de hemel en bedenk me dat ik nog nooit zoveel sterren gezien heb. Inmiddels hebben we een kleedje over onze benen liggen – langzaam koelt het af. Jij hebt je handen op mijn benen gelegd. Op het terras zit nog een ander gezelschap. Ze hebben het duidelijk naar hun zin en de wijn vloeit rijkelijk. Op een gegeven moment merken ze ons op. “Kijk daar! Die twee hebben pas geluk. De liefde straalt er vanaf”. “Ik heb zeker geluk” fluister je daarna in mijn oor.

Als we het restautant uit lopen naar de auto, hou je me op een gegeven moment tegen en draai je me naar je toe. We kijken elkaar aan en hoewel het de hele avond windstil is, voel ik opeens mijn haren in de wind dansen. Alsof de wind ermee speelt. Het is een heel bijzonder moment waar ik nog vaak aan terug denk.

Uiteindelijk lig ik rond 1h10 in bed. Net voordat ik mijn ogen dicht doe, verschijnt er een bericht op mijn telefoon. “Ik ben blij dat ik je gevonden happn”.

Benieuwd naar het vervolg? Laat een berichtje achter.