Leven van een jurk

Hoera! Dit jaar is mijn Dolce & Gabbana jurk 10 jaar oud geworden. In deze blog neem ik jullie mee in het levensverhaal van deze jurk.

2009

Dit is het jaar waarin de jurk is ontworpen. Lijnen van een pen (of potlood) creëerden haar op de tekentafel van Dolce & Gabbana in Milaan. Dit moest het worden. Langzaam en met veel zorg werd ze uitgewerkt. Het was tenslotte een item uit de luxe, toendertijd peperdure collectie van Dolce & Gabbana.

Begin 2010

De jurk verscheen in de Cosmopolitan nog voordat ze in de winkels lag.

Sylvie Meis droeg de jurk met trots. En het stond haar wel ZO tof, dat toen het onder mijn ogen kwam, ik uitriep “die moet ik hebben”. Het plaatje werd uitgescheurd en zorgvuldig bewaard, want “wat in het vat zit…”.

Juni 2010

“Astrid, er is een pakje voor je bezorgd” berichtte een collega. Ik verwachtte geen pakketje en toen daar op de balie een prachtige doos stond van Dolce & Gabbana ging er nog geen lampje branden. Maar hier was ze dan. Verrassing!

De jurk was niet goedkoop, maar mijn blik moet onbetaalbaar zijn geweest. En wie had toen kunnen denken dat de jurk 10 jaar later nog met zoveel liefde bekeken zou worden, alleen maar meer waard geworden door alle herinneringen die er inmiddels aan kleven.

16 juli 2010

Het is vrijdag avond. Ik trek voor het eerst de jurk aan. De bestemming was The Harbour Club in Scheveningen, inmiddels omgedoopt tot Catch.

De jurk zit als gegoten! Mijn haar blonder dan blond, iets teveel blush op de wangen en wenkbrauwen zo dun als een streek van een potlood. Gestyled met een ketting van Linea Raffaelli, de trouwwinkel waar we regelmatig kwamen. De ketting wordt nog altijd gekoesterd en met zorg bewaard in het juwelenkabinet. Wie wat bewaart…

“Kijk, een bruidje” wezen mensen enthousiast toen we de auto uitstapten. Er was absoluut geen plek meer in het restaurant, maar toen we binnenkwamen, werden we direct uit de rij gehaald en naar het mooiste tafeltje van het restaurant begeleid. We dronken Ruinart Blanc de blanc-champagne en aten een broodjes met boter (ik) en makreelsalade (hij) vooraf, een plateau fruits de mer met zeevruchten (beide) en kreeft (hij) als hoofdgerecht en New York cheesecake toe (beide).

Het was een geweldige avond en wat voelde ik me speciaal!

23 juli 2010

Al een week later trek ik de jurk weer aan. Hoewel, aan? De man des huizes is niet thuis (haha, goede woordspeling) en ik krijgt de jurk maar moeilijk dicht. Allerlei actrobatische armslagen worden uitgevoerd, maar het venijn zit ‘m weer eens in de staart (in mijn “staart”). Vijftien minuten proberen en een rood hoofd verder, ren ik naar de overbuurman die niet weet waar hij moet kijken en sneller dan bliksem de jurk dicht heeft. Om zich maar weer zo snel mogelijk veilig achter zijn deur te kunnen verschuilen.

Dit keer verkeer ik dus in ander gezelschap.

We zitten in Binnen op Zee, een restaurant in Noordwijk wat inmiddels ook niet meer bestaat. Zoals ik het liefste doe, bestel ik een salade geitenkaas met een Amaretto-lime. Tegenover mij zit een oude vriend.

You can never be overdressed, maar in dit geval was het zeker niet underdressed.

Het maakte allemaal niet uit, erna gingen we nog naar het Koffiehuis.
“Ik wil je een keer op de foto zetten” zei iemand, duidelijk onder de indruk van de jurk.

25 juli 2010

Het is nog maar twee dagen later. Toch trek ik weer de jurk aan.

Och, het maakt allemaal ook niet uit, ik ben trots op mijn jurk en voel me blij. En vandaag extra feestelijk, want Tante Theresa is 60 jaar geworden en geeft een feest voor de hele familie bij Restaurant Lieveling in Hoofddorp.

Het was de tijd dat losse mouwtjes nog modieus was. Samen met zus en nicht/ neef/ Pip stapten we op Louboutins (ik) naar de locatie.

Waar we na het feestgedruis nog een van mij lievelingsfoto’s aller tijden maakten.

We vieren het leven vol vreugde, blijdschap en positieve energie.

28 juli 2010

Hoe kon ik het vergeten, 28 juli vierden we ons 11 maanden samen zijn. Dit keer in restaurant Seinpost in Scheveningen, wat inmiddels ook niet meer bestaat.

Ik droeg voor de verandering mijn Rodrigo Otazu-ketting, iets wat toen nog een heel populair en exclusief merk was.

We dronken Louis Roedered “CRISTAL” uit 1970, het geboortejaar van de mannelijke helft.

“Is het wel een beetje een goed jaar” vroeg ik de sommelier, en hij begint hard te lachen. Maar wacht eens even, kennen we hem niet? Jazeker wel, hij had ons al herkend. De oude sommelier van Le Cirque Scheveningen.

Dat schept blijkbaar een band.

We zijn daar ooit eens beland voordat we naar de musical “Ciske de Rat” gingen. Of: zouden gaan. Want het diner was ZO goed, dat we de musical nooit gezien hebben.

Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om “ons”. Twee mensen waar het geluk vanaf spatte. En dat waren aanstekelijke spetters!

1 augustus 2010

Omdat er met zoveel plezier en liefde werd omgegaan met de witte jurk, werd zusje ook aangekocht. Dat was maar goed, ook!

“Wat zit je nu nog in je pyama” werd gezegd “ik heb een hotel geboekt in de Champagne”. Dus snel werd de zwarte variant meegegrist en maakte deze het debuut in “La douce”. In Chateau d’Etoges waar de bruidssuite klaarstond.

Ondanks dat ze hier geen truffelrisotto op de kaart hadden staan, overtuigde hij de chef en werd alles uit de kast getrokken om mij blij te maken.

18 augustus 2010

Roadtrip-tijd! Dit keer echter niet “destination unknown”. De “destination” was Elche, Spanje. Alwaar een vriendin/ collega van de mannelijke helft in het huwelijksbootje zou stappen. En “waarom vliegen als je uuuuuren naast je geliefde in de auto kunt zitten” dachten we, dus daar gingen we, met als eerste stop het Royal Champagne hotel.

Natuurlijk moest de innerlijke mens gevoed worden, dus ook hier werd plaatsgenomen achter het witte linnen.

Ik zie twee stralende mensen, die alle zintuigen laten prikkelen.

Een dotje hier, een vleugje daar, helemaal in ‘t element. Messen genoeg voor een heel weeshuis.

22 augustus 2010

Een paar stops later belandde we in St. Tropez. We sliepen in een waaaaanzinnig hotel waar we in de bar naast Christina Aguilera zitten. Heel normaal. Overal hoorde je het keffen van Chihuahua’s en ook voor onze Pip kon een “menu de chien” als roomservice besteld worden.

De eerste dag lunchten we in Le Club 55

En genoot ik van een “Piscine de Champagne” (ICE Moet, toen nog exclusief in St. Tropez te krijgen).

23 augustus 2010

‘s Avonds namen we plaats in het twee sterren Michelin** restaurant van het hotel waar ze uitsluitend 7 gangen serveerden.

“Het menu bestaat voor 90% uit groenten en is overwegend koolydraat-vrij” werd ons verteld.

Als je na 7 gangen nog honger hebt en snakt naar een kaasplankje met veel brood, weet je dat dit geen luxe is.

24 augustus 2010

Een dag later zaten we in Andorra, in weer een waanzinnig hotel. La Torre Del Visco, een hotel uit de Relais & Chateaux-collectie. Ik kon toen niet meer lopen – ik had in de aanloop van de roadtrip mijn knie ERNSTIG overbelast door opeens heel veel hard te gaan lopen op te oude schoenen. Maar eten, dat kon ik nog wel.

Ik hield me nog vast aan het “mooi aankleden”, mijn disgenoot dacht er inmiddels het zijne van.

26 augustus 2010

Waarschijnlijk vind je het tot nu toe een decadent verhaal. En denk je dat ik een verwend prinsesje ben (was). Achter uiterlijk vertoon schuilt – zoals zo vaak – een heel ander verhaal.

Vandaag was de bruiloft in Elche. Er ging al een hoop drama aan vooraf. Maar toen ik in de taxi wilde stappen en van onder tot boven uit mijn speciaal voor de ceremonie meegebrachte jurk scheurde, was het drama wel redelijk compleet.
“Waarom ben je ook zo dik geworden” vroeg hij me kwaad. En daar stond ik dan, midden in een park, op de huwelijksvoltrekking van een vriendin van hem, waar wat later bleek hij vroeger een oogje op had. Ik had zijn colbert over mijn jurk aan omdat de hele achterkant compleet open lag. Met mijn handen moest ik de jurk van voren vasthouden. Ik voelde me vreselijk. Tussen de huwelijksvoltrekking en het feest spoedde we terug naar ons hotel en trok ik de enige andere jurk aan die nog paste: mijn witte D&G-jurk. Ik vond het vreselijk om met een witte jurk op iemand’s trouwfeest te verschijnen. Maar eigenlijk kon het allemaal al niet erger en was ik met mijn gedachten ver weg.

“Wat heb JIJ met deze jurk gedaan?” vroeg de kleermaker mij, toen ik hem later overhandigde. Alle baleinen waren uit de jurk gescheurd, er was een naad gescheurd en op de achterkant sierde een grote chocoladevlek. Blijkbaar was ik ook nog ergens in gaan zitten.

De jurk belandde achter in de kast, maar bleef altijd voor in mijn gedachten.

De relatie ging over. De tijd verstreek. Af en toe paste ik de witte of de zwarte aan, maar altijd bezorgde het me meer traantjes dan een glimlach.

Totdat mijn beste vriend in mijn leven kwam. Hij tilde me op en gaf me vleugels – ik zweefde weer.

9 november 2018

“Ik neem je mee uit eten. Laat dat leuke restaurant van je maar eens zien”. Ik had Willem al vaak verteld over Andaz Amsterdam. Toen hij vertelde dat we er gingen eten, stond ik te springen van geluk. Ik hoefde niet lang te denken wat ik aan ging trekken.

Het werd de zwarte jurk. Hij zat als gegoten – beter dan ooit. Oh, wat voelde ik me goed en oh, wat hadden we een lol! Wat denk ik nog vaak terug aan deze avond.

De volgende dag borg ik mijn jurk weer op. Maar nu voor de zekerheid niet meer achterin de kast.

Maar ook dit keer bleef hij langer in de kast dat ik had voorzien. Mijn leven veranderde. Het jurkje verdween uit mijn zicht, Willem uit mijn leven. Er kwamen anderen maar nooit heb ik me weer zo prettig gevoeld als toen. Tot nu!

7 juni 2020

Het is zondag en ik ben mijn kast aan het opruimen. Een nogal vaak terugkomend ritueel omdat hij propvol zit.

Mijn handen voelen een bekende stof. Zal ik hem aanpassen, of zal ik niet?

En daar sta ik dan, tussen de rommel die ik aan het opruimen ben. Het zit goed en ik voel me geweldig!

En ook de witte zit beter dan ooit. Binnenkort toch maar weer een keer aantrekken, denk ik, en ik hang ze beide netjes terug in de kast.

2 juli 2020

Ik begin met het inpakken voor de volgende studio fotoshoot met Willem, die inmiddels ook alweer een jaar terug is in mijn leven – nu als beste vriend. Meestal betekend “inpakken” voornamelijk “omkleden”. En zo sta ik ook vandaag weer voor de spiegel, omhelsd door een “oude liefde”.

Ik twijfel geen moment. Deze gaat mee!

4 juli 2020

Vandaag duiken we de studio weer in. En breng ik een ode aan mijn jurk. Happy 10th anniversary!

True love has the habit of coming back. Tijden veranderen, haarkapsels (gelukkig) en restaurants gaan, maar mijn jurk en ik… wij blijven bestaan.

Op naar nog veel meer toffe herinneringen in stijl – met vleugels – en inmiddels helemaal “vintage”.