In mijn vorige blog over deze Monade vertelde ik al dat ik me, onder het mom van “je moet alles geprobeerd hebben in het leven”, kandidaat had gesteld voor het programma Married at First Sight, ofwel MAFS. “Echt iets voor jou” zeiden de vriendinnen die me erop wezen. Ik zou het niet weten; ik had (en heb) het programma nog nooit gezien.

Na de eerste auditie twijfelde ik al behoorlijk aan het beoordelend vermogen van mijn amices: de auditie was een totale RAMP waar ik me voornamelijk de avond (nacht) ervoor nog kan herinneren (of eigenlijk niet) en ik had niet verwacht ooit nog iets van de TV-bazen te horen.

De verbazing was dan ook groot toen ik op 8 juli onderstaande mail in mijn inbox aantrof.

Beste Astrid Alida,

Het team van Married at First Sight is drukdoende alle aanmeldingen en de Online Matchtests te verwerken. Uit de test is gebleken dat je op basis van karaktertechnische eigenschappen zeer goed ‘matcheable’ bent en je dus ook een aantal goede matches hebt. Het is nu van belang om dit verder te onderzoeken en daarom willen wij en de experts graag persoonlijk met je kennismaken.

We nodigen je van harte uit op 14 juli as om 15:20 uur bij De Landgoederij, Camminghalaan 30 in Bunnik. Op deze dag zul je kennismaken met de experts en ‘confronteren’ we je met een aantal testonderdelen. Op deze dag worden televisieopnamen gemaakt.

Vergeet ons niet te mailen om te vertellen of we je gaan ontmoeten op 14 juli as. Je kunt je reactie sturen als reply op deze e-mail. Gebruik dit mailadres ook als je behoefte hebt aan meer informatie, dan kunnen we je even bellen.

Vind je het spannend of twijfel je, geef ons dan de kans om je te overtuigen. Je bent niet de eerste die het spannend vindt en zeker niet de enige!

Wij verheugen ons erop je de 14e te ontmoeten, hopelijk tot dan.

Hartelijke groet,

Het team van Married at First Sight

“Wat zal ik aandoen” vroeg ik Willem, nadat ik hem vol verbazing verteld had over mijn uitnodiging (hij was zelf ook verbaasd dat ik terug mocht komen). “Vintage hipsterkleertjes of gewoon netjes?”.
“Gewoon netjes” antwoordt hij direct. “Wat je nu aan hebt, is prima”. Ik heb op dat moment een navy playsuit aan van Maje. Prima – hoef ik daar niet meer over na te denken. Als ik me dan – net als de vorige auditie – weer verslaap, scheelt het in ieder geval stress (en vooral tijd) dat ik weet wat ik aan moet trekken.

En zo toog ik me de bewuste testdag in mijn door Willem uitgezochte outfitje en bracht ik een natural make-upje aan. Dit keer geen risico’s met verkeerde kleur foundations – ook zoiets de vorige keer.
Na eerst de ochtend gewerkt te hebben, stap ik om 14h in de auto stap om naar Bunnik af te reizen. Die plaats ken ik wel; ik ben er wel eens geweest om een paard te kopen. Dat werd uiteindelijk alleen kijken.
Nu heb ik echter een heel ander doel.

Om 15h07 arriveer ik bij de locatie “Landerij”. Het is een evenementen locatie waar je (hoe toepasselijk) ook kunt trouwen. Er is gelukkig parkeergelegenheid genoeg. Ik verbaas me over de grote hoeveelheid auto’s op het parkeerterrein, maar ik weet dan ook absoluut niet wat ik kan verwachten. Buiten zitten al mensen te wachten waarvan ik één iemand herken van de vorige ronde. Als ik naar binnen loop, bots ik gelijk tegen Carlo Boszhard op.

“Oh, kijk een muts!” roept hij – een tikkeltje overdreven – uit. Ik heb inderdaad een muts (het is een BARET!) op.
“Ja, zou jou ook wel goed staan” antwoord ik quasi-grappig. Hij maakt nog een grap welke ik niet onthouden heb en loopt weer terug de zaal ik. Als ik snel kijk, zie ik diverse dames achter een tafeltje staan waar een nummer op staat – een beetje gelijk aan de vorige keer. Er wordt gelachen. Inmiddels is een dame van de crew naar me toegelopen en zegt dat ik nog even buiten mag wachten.
“Jullie zijn zo aan de beurt”.

Ik ga bij mijn “vriendin” van de vorige keer staan. Ik noem haar even Bente. Ze heeft alle hoop gevestigd op dit experiment. We wisselen wat beleefdheden uit.
“Er zijn veel mensen van de vorige keer” constateert ze, doelend op de groep waar we de vorige auditie bij ingedeeld waren. Naast Bente zit nog een deelgenoot die ik herken van de vorige proef.
“Ja inderdaad” antwoord ik Bente. “Jij had je al een paar keer eerder opgegeven als kandidaat, toch?”.
“Ja, dit is mijn derde keer. Jij ook?” vraagt ze, waarop ik ontkennend antwoord.
“Dit is één keer en nooit meer”.
We staan nog altijd buiten onder het afdakje. Het duurt lang voor er beweging in komt. Af en toen komt er iemand van de crew bij ons staan.

“Leuk jullie weer te zien. Hebben jullie er zin in?” vraagt een jonge, blonde jongen in een wel heel strak broekje die bij het programma hoort. De meeste meiden reageren iets te enthousiast.
“Hey, de weegschaaljongen” begroet ik hem en hij lacht. “Inderdaad”.
Ik vervloek hem nog steeds. Iedereen begint nu te lachen. Eén van de dames zegt dat ze inmiddels wat kilogrammen afgevallen is. “Skinny jeans” biedt aan haar opnieuw te wegen. Ik word er misselijk van.

“Ah, jij ziet zoveel mensen, je zult ons niet meer herkennen” kirt een van de potentiele deelnemers.
“Jawel hoor” antwoordt de weegschaaljongen zelfverzekerd. “Sandra, Astrid Alida en jij heet ook iets met een B” zegt hij, wijzend. Dat is wel heel knap, bedenk ik.
“Je hebt net zeker even in de fotomap gekeken” antwoordt een dame. Oh ja, dat kan natuurlijk ook.

Opeens lijkt de crew de adem in te houden. Niet veel later blijkt waarom: Carlo Boszhard is de zaal uitgelopen en komt onze kant op, op de voet gevolgd door een camera- en een geluidsman. Hij stelt aan iedereen een “grappige” vraag en de deelnemers doen hun best er uiterst lollig op de antwoorden, ikzelf incluis (poging mislukt).
Ik had het bij de vorige auditie al gezien: voor een camera heb ik niet zo onbevangen als een Britt Dekker – ik ben veel te bang dat ik uiteindelijk voor gek sta – iets wat in mijn geval niet ondenkbaar is. Maar daar hoeft heel Nederland geen mening over te vormen, wat mij betreft.

Bij één deelnemer blijft Carlo wat langer hangen. Het is een dame die ik minstens twee meter schat (okay, wellicht wat overdreven), met een bos krullen op haar hoofd en ik schat haar een jaar of of 35-40 (mocht je jonger zijn: sorry). Ze praat gemakkelijk en lijkt in haar element voor de camera. Ik vind het leuk om te zien.

Een van de crewleden (man, (heel) strak wit t-shirt, kaal, bierbuik – geschatte leeftijd ongeveer 47) – ik vermoed dat hij iets van programmaleider is ofzo – sommeert ons dat we “even achter de auto’s” moeten wachten en op zijn teken “spontaan en zo natuurlijk mogelijk” richting de camera moeten lopen. “Maar wel allemaal in een lange rij en met ongeveer 2 meter ertussen”. Heel spontaan ja, Einstein. De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik hier heel opstandig van kan worden (het doet me op de een of andere manier aan schoolreisjes van weleer denken), maar ik besluit toch maar braaf in line mee te lopen. We zijn tenslotte nog maar net begonnen met het circus.

Voor het eerste onderdeel worden we meegenomen naar binnen, naar een zaal achterin het complex. Maar eerst moeten we nog even buiten wachten – mét Carlo en crew – er wordt nog één van mijn medekandidaten geïnterviewd. Ik herken de juffrouw van de vorige auditie – ze is een jaar of 65 (hoop ik, anders sorry) en werkelijk waar tot in de puntjes verzorgd. Ze lijkt net weg te zijn gelopen bij de kapper die haar blonde (of grijze) coupe tot in de puntjes af heeft gestyled. Ik denk dat het een zware windhoos nog zou overleven. Haar metallic blauwe pumps passen bij het vierkantje in haar top – en bij haar ketting. Opeens voel ik me erg underdressed (gelukkig kan ik Willem hier de schuld van geven). Als ik zie hoe gemakkelijk ook zij voor de camera praat en bijdehante opmerkingen terugkoppelt aan Carlo (het ging over de schijnbaar knappe mannelijke kandidaten die eerder vandaag zijn geweest – Carlo kan het weten X2), ben ik niet eens jaloers; ik kan er alleen maar van genieten.

In de zaal waar we ons even later in bevinden is met tape een soort tennisbaan met twee vakken gevormd. Wij, de deelnemers (ik gok dat er naast mij nog 8 welwillende dames zijn), moeten achter de streep plaatsnemen, in het verste vak. In het midden van de zaal, bij de streep (het net) staan de twee experts van het programma: Pablo Bakarbessy en Eveline Stallaart. Ze leiden dit eerste onderdeel. Bij de ingang waar we door naar binnen gekomen zijn staat een grote camera op ons gericht. Een geluidsman rent met een microfoon aan een hengel rond.

Voordat we beginnen wordt Eveline’s lipgloss nog even bijgewerkt. Mmm, dat zou ik ook wel willen – de visagist gebruikt namelijk producten van Ellis Faas, zie ik (ha, beroepsdeformatie).
“Natuurlijk hebben we allemaal jullie inschrijving, auditie en video’s van de vorige ronde gezien” begint Pablo. “Maar we hebben toch het idee dat we niet alles weten. Met die eerste onderdeel proberen we een beetje meer over jullie te weten te komen” .
“We noemen om de beurt een stelling op” vervolgt Eveline. “Als je het eens bent met de stelling, stap je over de streep en loop je naar het andere vak, richting de camera”. Psychologisch hoor, denk ik, deelnemers richting de camera laten lopen. “We beginnen met een test-stelling”.

“Jongens, willen jullie wel allemaal een beetje uit elkaar gaan staan”, roept een programma-medewerker die ter hoogte van de camera staat. We schuifelen allemaal wat centimeters op, maar niemand gaat vrijwillig achteraan staan. Iedereen wil opvallen en dat is op zich niet gek tijdens een auditie.

Pablo is klaar om de eerste teststelling op te noemen. “De eerste stelling is: Ik voel me nu op mijn gemak” . Bijna iedereen steekt over, ik incluis. Slechts twee dames blijven staan. De man met de microfoon komt aangerend en vraagt ze toe te lichten waarom ze blijven staan. Daarna wijst Pablo naar mij.
“Jij voelt je op je gemak. Hoe komt dat? Is dat altijd zo?” Ik antwoord dat ik altijd wel vrij chill ben. Dat ik er zin in heb en positief ingesteld ben. En vooral dat ik niets te verliezen heb.
“Ik zou willen dat ik zo was” verzucht Pablo.
Het is echt zo; ik voel me meestal erg op mijn gemak. Allez, misschien niet als ik een belangrijke dressuurwedstrijd moet rijden. Maar verder gaan de meeste dingen me gemakkelijk af.

Anouk neemt even later het woord.
“De tweede stelling is: ik neem altijd het initiatief in een relatie“. Wat een waardeloze stelling, denk ik. “Altijd” is een groot woord. Tot mijn verbazing blijf alleen ik in het ‘niet eens’ vak staan. Wow. Ik zit blijkbaar in een groep met dominante dames. Een aantal dames mogen hun keuze toelichten en gelukkig hoeven ze het van mij niet te weten.

Het is tijd voor de volgende vraag dus de andere dames voegen zich weer bij mij. Anouk en Pablo kijken in hun boek en lachen geheimzinnig. Pablo neemt het woord weer.
“De derde stelling is: ik neem altijd het initiatief tussen de lakens“. Opvallend. Opeens twijfelen meer dames. Statistisch gezien zou iedereen weer over moeten steken, gebaseerd op het antwoord op de vorige stelling. Een aantal dames blijft, net als ik, staan en een aantal blijven “plakken” rond de streep.
“Nee, dat mag niet. Je MOET een vak kiezen” zeggen de spelleiders resoluut. Streng, hoor. De Microfoon loopt weer naar een oversteker.
“Een man is vaak heel egoïstisch in bed. Dus doe ik dat ook”. Anouk, seksuologe, glundert. Deze deelnemer heeft een krulletje achter haar naam gekregen.

“De vierde stelling is: ik ben nooit jaloers“. Ik besluit toch over te steken. Anders denken ze misschien dat ik wat aan mijn benen mankeer. Daarnaast neig ik meer naar “vaker niet” dan naar “vaker wel”. Een aantal dames wordt gevraagd hun keuze toe te lichten en ze doen er alles aan een politiek correct antwoord te geven. Bente geeft aan dat ze zeker wel eens jaloers is. En wel op mensen met een relatie.
“Ik ben maar alleen. Ik heb geen man, ik heb geen kinderen, geen familie. Ik blijf alleen achter”. Ik gun haar gelijk een plek in MAFS.

Pablo neemt het woord weer.
“De vijfde stelling is: seks is het allerbelangrijkste in een relatie. Het is de “lijm” in je relatie. Ben je het hiermee eens, steek dan over”.
Voor de verandering (haha) blijf ik staan. God nou, ze zullen wel denken, “daar zit ook niets bij”. Maar ik mag niet meer denken wat andere mensen denken en daarnaast heb ik een goede reden om te blijven staan. Ten eerste wordt dit onderdeel opgenomen om uitgezonden te worden. Ten tweede ben ik het er gewoon echt niet mee eens! Het is super belangrijk, natuurlijk. Maar ik heb geweldige relaties gehad waarbij seks zeker niet het allerbelangrijkste was. En relaties die niet zo geweldig waren, maar waarbij de “lijm” dat wel was. Ik heb het gevoel dat alle aandacht van de professionals uitgaat naar mijn seksegenoten (haha) in het andere vak. Vol overtuiging onderbouwen ze hun keuze. Eveline straalt en knikt heftig. Aan de ene kant vraag ik me af of deze meiden de vraag naar waarheid hebben beantwoord. En aan de andere kant blijf ik erbij dat die stelling gewoon niet waar kan zijn. Ik hink op mijn benen. Maar op een gegeven moment kan ik me niet meer inhouden.

“Ik ben het er echt totaal niet mee eens” zeg ik, een beetje aangedikt. Iedereen draait zich naar mij. “Nee, kijk je ouders. Kijk naar oude opaatjes en omaatjes. Die hebben hoogstwaarschijnlijk ook al jaren geen seks meer gehad. Zegt dit wat over de kwaliteit van hun relatie?”. Kamp “seks” begint te joelen.
“Echt wel dat die nog seks hebben!” roept Eveline met passie. “Je moest eens weten!”.
Nu weet ik het zeker. Er gaat een streep door mijn naam en -deelname. En ik vind het niet eens erg.

Door naar stelling zes. Verwachtingsvol kijken we naar het presentatieduo. Ze wijzen naar het notitieblok en bladzijden worden omgeslagen. Het doet nogal knullig aan. Maar dan wordt het toch ter berde gebracht.
“De volgende stelling is: zoenen is vreemdgaan“.
En weer hink ik op twee benen. Als alles toch eens zo zwart-wit was…! Ik vind dat dit wel aan de situatie ligt. En aan de afspraken die je met je partner maakt. Toch steken de meeste van mijn “concurrenten” over. Het is en blijft een vreemde stelling.

Snel door naar de volgende stelling. Aha, weer een “altijd” stelling. Stelling zeven luidt namelijk: “Ik betaal altijd de rekening op een date“.
En wat schetst mijn verbazing? Bijna iedereen steekt over! Ik blijf stug staan (sorry stappenteller) want het woordje “altijd” zit me nog “altijd” dwars. De hengel-man wordt, ondanks mijn statische voorkomen, mijn kant opgestuurd. He, fijn, denk ik sarcastisch. Ik vertel hem dat, ongeacht de uitnodiging, ik de rekening betaal als ik een vervolg niet zie zitten.
Maar dat ik verder opgevoed ben met het principe dat degene die de ander uitnodigt, de rekening betaalt. Ouderwets wel, maar het voorkomt een hoop ingewikkelde situaties. Het kamp aan de overkant begint te protesteren en de man met de microfoonhengel rent die kant op. Mooi, ben ik daar vanaf. Ik kijk mijn opponenten aan. En een ding weet ik zeker: geen van de dames aan de overkant zal ALTIJD de rekening betalen.

De laatste stelling – gelukkig – hopelijk kan ik nu oversteken. Mijn gebeden worden verhoord. De stelling luidt: “ik weet precies wat ik zoek in een partner“. Ha! Ik spring in de benen (kan dat?) en REN bijna naar de overkant. De bachelorette naast me denk volgens mij dat het een hardloopwedstrijd is, want ze beent enthousiast mee. We zijn opgevallen bij het productieteam en de geluidsman wordt onze kant opgestuurd om ons de keuze toe te laten lichten. Allereerst krijgt mijn buurmeisje – die opvallend dicht naast me staat – het woord. Nou ja, woord? Op de vraag haar keuze toe te lichten, spreekt ze de volgende historische woorden: “wat was de vraag ook alweer?”. Ik schud mijn hoofd. Als dit het niveau is, ben ik zeker weten niet op de juiste plek beland.

Ik herhaal de vraag voor haar, maar ze krijgt de kans niet meer om te antwoorden. Want de hengel is al naar mij overgezwiept. Ik antwoord dat ik heel duidelijk een beeld heb van mijn ideale partner. Mijn achterban (ha, nu sta ik eens vooraan) begint weer te roepen. “Dan ben je niet geschikt voor het programma!”. Daar was ik inmiddels zelf ook wel achter. Maar ook Pablo bevestigd het nog een keer. “Tja, bij ‘Married’ zeggen we altijd dat je compleet blanco moet zijn. Geen verwachtingen moet hebben”. Daar ga ik toch nog even op door. “Ja maar Pablo, als je niet weet wat je wilt, hoe kun je er dan om vragen” (How can you ask for something if you don’t know what to wish for). Ik geloof er heilig in dat je zaken aantrekt waar je om vraagt. En in mijn wensenlijstje voor wat betreft mijn ideale partner.

“Okay, dit was het” zegt Pablo waarna hij ontspannen onze kant op komt. Een van de crewleden denkt daar anders over. De cameraman wordt gesommeerd om zijn hele zooitje op te pakken en achter ons op te bouwen, Pablo en Eveline krijgen de opdracht om alle stellingen nogmaals op te noemen “zodat we het nu vanaf de andere kant kunnen filmen”. De camera staat zo’n beetje op mij (of lang mij) gericht dus schichtig doe ik een stap opzij. “Nee, jij met die pet (het is een BARET!) moet blijven staan. Okay top, had ik nu mijn haar maar even gekruld denk ik. Het kan niet op. Ik had al gezien dat Pablo en Eveline zenuwachtig aan het smoezen waren. “We weten de stellingen niet meer precies” stamelt Eveline. Gelukkig, kom ik toch nog van pas. Ik weet ze namelijk wel nog allemaal dus help ze op weg.

Het is tijd voor het volgende orderdeel – hoera – en ik ben benieuwd wat voor “creatiefs” ze nu weer voor ons in petto hebben. We gaan met z’n allen door een klein deurtje naar een klein zaaltje. We stellen ons op in een rij. Voor ons staat een andere expert van het programma (een relatie-expert, jonge meid, geen zin om de naam op te zoeken) en achter haar staan 10 schildersezels met daarop foto’s van mannen die ons vrolijk toelachen. Het zijn stockfoto’s – dus geen mannelijke medekandidaten. We moeten ze op volgorde zetten van “mooi” naar “lelijk” (een “lelijk” woord; het bestaat in mijn ogen niet eens), aangeven met wie je op date zou gaan als je gevraagd wordt en aangeven bij wie je denkt zelf “in de smaak” te vallen. Na elke opdracht wordt naar onze mening en beweegredenen gevraagd. De cameraman heeft ons inmiddels in de steek gelaten – we zijn de laatste groep van de dag – wellicht dat een deel van de crew inmiddels naar huis is omdat de piepers klaar staan. Het onderdeel doet daardoor wel een beetje “kaal” aan. Het leuke is dat 7 van de 9 personen dezelfde man (een jaar op 37, zelfverzekerd, pak, blond haar en blauwe ogen) op de eerste plek heeft staan – arme man. Het meest opvallende is dat er alleen maar blanke mannen zijn afgebeeld. Welkom in 2020. Gelukkig is dit onderdeed sneller klaar dan het vorige: ik heb net mijn lederen jasje uitgetrokken als de spelleider het onderdeel concludeert. Top, moet ik me er weer inwurmen.

We worden weer meegenomen door een ander deurtje (’t is echt waar) – wat zullen we nu weer krijgen, denk ik nog. In het zaaltje waar we terechtkomen staan de weegschaaljongen en de man met het witte t-shirt achter zo’n ronde, witte statafel die iedereen wel kent van feesten en partijen. “Het is klaar voor vandaag” zegt wit t-shirt “we gaan nu alleen nog jullie ringmaat opnemen” – oh ja, we zijn hier om te trouwen, ik was het alweer vergeten. We mogen (moeten) weer in een rij staan – neeeeee – en geduldig onze beurt afwachten. Ik heb geen idee waarom ik blijf wachten – misschien wel omdat ik benieuwd ben welke ringmaat ik heb – maar meer nog omdat je een chocoladereep wordt aangeboden als je ringmaat is opgetekend. Het is inmiddels 16h30 en mijn ontbijt is inmiddels verteerd. Het lange meisje met de krullen wordt uit de rij geplukt door een van de crewleden. “Ja hoor, zij gaat trouwen, let maar op” gonst het intussen onder mijn medekandidaten. Ik gun het haar van harte.

“Kom jullie nog even mee voor een foto?” vraagt een dame die ons onderschept op weg naar de uitgang. We worden meevoert naar buiten – ik kan mijn auto al zien staan – voor (wederom) een close-up. De fotografe staat op nog geen halve meter afstand terwijl ze de foto maakt. Ongemakkelijk lach ik in de camera. Dit moet wel een hele lelijke foto zijn. “Wil je hem zien?” vraagt ze me, maar ik bedank vriendelijk. Ik heb vandaag genoeg vernederingen doorstaan – ik denk niet dat het zien van een verschrikkelijke foto bijdraagt aan de feestvreugde.

“Doei!” roep ik, terwijl ik mijn hand opsteek. Eindelijk kan ik mijn Twix opeten, denk ik opgelucht. Ik heb het komende uur de tijd om in gedachten de dag nogmaals de revue te laten passeren terwijl ik terugrijd naar huis – de plek waar ik gelukkig niet meer in rijtjes hoef te lopen of te staan.