STRESS! Het is zaterdag 30 mei 2020. In eerste instantie hadden mijn beste vriend Willem en ik om 13h30 afgesproken met fotograaf Leon Schroder in zijn fotostudio in Den Haag (lees hier meer over de kennismaking). We hebben Leon dit keer ingehuurd om ons een beetje op weg te helpen. “Kan het niet eerder” vroeg ik nog. En dat kon. Dus werd het 13h.

Het is inmiddels 12h45 en ik zit eindelijk in de auto. Ik moest toch meer meenemen dan ik in eerste instantie dacht. Het bij elkaar pakken van zonnebrillen, hoedjes, bikini’s en oorbellen bleek tijdrovender dan gedacht. Ik kijk in de autospiegel. Zelfs mijn haar krullen zat er niet meer in.

Willem appt intussen dat hij bij de studio is en naar binnen gaat. Hij had nog zo aangeboden me op te komen halen. Ik app terug dat ik veel spullen heb – wel drie tassen – en dat ik zal appen als ik er ben. En zo zoef ik naar Den Haag om te laat, en met ongekamde haren, te arriveren op mijn eerste studio shoot. Chips!

Als ik de studio in kom, zijn de mannen heel relaxed. Leon heeft een fijn (Jazz-)muziekje opgezet. We beginnen met een koffie (Nespresso!) en kijken hoe we tethered (draadloos) kunnen fotograferen met mijn camera. Tethered betekent dat je niet schiet naar het geheugenkaartje in je camera, maar rechtstreeks naar de computer. Dit scheelt natuurlijk tijd, omdat je niet de foto’s hoeft over te zetten naar Lightroom. Maar het grootste voordeel is nog wel dat je het resultaat gelijk kunt zien op de computer. En dit geeft net wat meer informatie dan het kleine schermpje van je camera.

Ik heb een moderne spiegelreflex camera van Canon met WiFi en alles. Maar wat we ook proberen: Lightroom herkent mijn camera niet. Leon en Willem hangen ondertussen de achtergrondrol op. We hebben gekozen voor een azuurblauwe achtergrond. Ik kleed me ondertussen om in de geïmproviseerde kleedkamer. Als eerste kledingset kies ik mijn favoriete Barbie-jurkje omdat ik me daar prettig in voel en ik toch even “in” zal moeten komen.
“Beginnen jullie maar alvast” zegt Leon nadat hij met Willem de flitsers goed ingesteld heeft. “Dan kijk ik nog even verder naar het tethered schieten”.

Willem en ik gaan gelijk van start en schieten erop los. We zijn ook super op elkaar ingespeeld, natuurlijk. Waarbij plezier altijd voorop staat.
– “Lukt het allemaal” vraagt Leon, die zijn hoofd om de hoek steekt. Hij is nog steeds bezig met de laptop.
– “Ja hoor, volgens mij wel” antwoordt Willem. Ik vraag Leon of hij nog tips heeft voor wat betreft het perspectief.
“Als je een foto “van boven” neemt, lijk je slanker toch, Leon?” vraag ik.
– “Dat wel. Maar als je de foto “van onderen” neemt, lijken je benen weer langer”. Dat spreekt me wel aan. En zo mag Willem de rest van zijn shoot veel door de knieën.

Niet veel later voegt Leon zich weer bij ons.
– “We gaan het op een andere manier doen” zegt hij “we schieten met een tethering kabel naar de laptop. Dan zet ik ze later naar de computer”. Leon is niet voor een gat te vangen en krijgt gelukkig gelijk. Als de eerste foto op de laptop verschijnt, slaak een kreet van vreugde.

Ik vind het te gek! Dit is precies wat ik hoopte.
– “Vind je de benen niet te donker?” vraagt Leon. Ik heb een panty aan – ik ben altijd onzeker over mijn benen – en denk er niet aan deze uit te trekken.
“Ja, wel een beetje” beaam ik.
– “Dan verstellen we de flitser naar een lager standpunt zodat er meer licht op je benen komt”. Willem en ik knikken en ik trek ondertussen mijn t-shirt uit.

Dit is inderdaad beter.
“Kijk” zegt Leon, “dit is leuk. De reflectie van de flitser in de bril maakt het wel gelijk heel “cool”. Ik had dit nog niet opgemerkt, maar hij heeft gelijk.

Ik krijg opeens een leuk idee en trek toch mijn t-shirt weer aan. En zet – hoe kan het ook anders – een andere bril op mijn neus.

Juist het “spontane” aan deze foto spreekt me erg aan. Volgens mij zat ik met mijn ketting verstrikt in mijn haren. Ik ga er even bij liggen :-).

En dit levert een bijzonder leuke foto op. Het is niet eens de beste uit deze serie (die licht ik later uit in een aparte blog), maar ik vind hem super! Goed gedaan, Willem! Dit is klaar.

Ik pak mijn favoriete broek uit mijn tas en zie opeens een bril die goed bij het geheel past.

Dit is toch wel een van mijn favoriete chille broekies haha, dat weten de meeste mensen denk ik wel van mij. En inmiddels ben ik zelf al beroemd (of is het berucht) bij de mensen van de FEBO.

Tijd om iets heel anders aan te trekken. Dit pakje is een pakje met een verhaal. Ik zag hem op Schiphol achter de security toen ik eind 2018 naar Barcelona vloog.
“Ik koop hem later wel” dacht ik toen. Maar dat bleek totaal niet eenvoudig. Uiteindelijk kreeg ik hem voor een shoot met een beddenzaak. Maar deze shoot is er nooit gekomen. Ik ben nog steeds suuuuperdankbaar voor alle moeite die toen gedaan is om mij en mijn pakje te herenigen :-).

WHOOPS deze foto is een beetje mislukt. Gelukkig zijn we niet gebonden aan een rolletje van 12-, 24- of 36 stuks.

Deze is een klein beetje beter. Ik vond de “liggende” foto uit de vorige serie sueper dus wil dat weer proberen. Inmiddels is Leon weer bij ons komen staan.

Nee, dit is het niet. Leon geeft me wat aanwijzingen en ik vind het leuk deze tips ook met jullie te delen. Leon vertelde me dat het mooi is als er stanning in de spieren zit. Spieren aanspannen, dus. Dat doe je in je benen door bijvoorbeeld je tenen naar voren te strekken. Of door een arm op te tillen. Beweging in een foto is ook mooi. Mooier dan het statische geheel van de foto hierboven.
“Haal je handen eens door je haren” zegt Leon. En zo geschiedde.

Deze staat er ook op. Wat kunnen we nog meer doen, vragen we ons af. Staan en liggen kunnen we inmiddels afstrepen.
“Ik heb nog wel een wit blok welke we kunnen gebruiken” zegt Leon en een wit soort “kast” wordt de set opgetild. Ik ga er eerst maar eens op zitten.

Ik oefen nog wat door met spanning in de spieren en beweging in de haren. Op deze foto kun je wel duidelijk zien hoe de set er in werkelijkheid uitziet. En dat vind ik voor deze “achter de schermen”-blog juist wel leuk,

Tijd voor wat anders! Ik ben echt GEK op badkleding en durf het wel aan.
“Wel met panty, hoor” zeg ik, en de mannen beginnen te lachen. “Anders heb ik geen mooie benen. Ik ben ook geen 20 meer”.
– “Wat een onzin” verzekeren de mannen me. En eigenlijk hebben ze gelijk. Niet over het feit of mijn benen al-dan-niet perfect zijn, maar wel dat het onzin is om me voor mezelf te schamen. Dat zou niemand hoeven te doen! De panty gaat uit. Het blok blijft nog even staan.

Ik doe mijn haar vast en probeer weer wat meer spanning in mijn spieren te krijgen.

Dan komt Leon nog met een tip. Probeer je jurk wat te bewegen. Aan Willem geeft hij de opdracht goed te kijken naar het ritme van mijn beweging en op het juiste moment af te drukken. Ik ben en blijf roze-fan.

OK, dit hebben we ook gehad.
“Zullen we een andere achtergrond proberen” stelt Leon voor. Dat hoeft hij geen twee keer te vragen. Het is juist geweldig om te kunnen experimenteren. We kiezen iets totaal anders – een bruine achtergrond – en Willem en Leon bouwen de set om terwijl ik me weer omkleed.

Aangestoken door body-positivity durf ik het aan en trek ik mijn bikini aan.

Het roze van mijn kleding knalt van het scherm. En mijn hoofd ook! De temperatuut in de studio is inmiddels flink gestegen door de flitslampen. Maar ik denk dat het vooral de opwinding is die ervoor gezorgd heeft dat mijn wangen een flinke gloed gekregen hebben (en voor mijn gevoel twee keer zo groot zijn).

Leon heeft daar wel een oplossing voor. Hij duikt zijn meters hoge kast in en komt terug met een gevaarte welke hij op mij richt.

Een windmachine! Nou ja, het is eigenlijk een bladblazer.
“Geeft veel meer resultaat dan een ventilator” zegt Leon. Langzaam aan begin ik het effect van “spanning in de spieren” ook door te krijgen.

Ik heb nog een totaal andere set meegenomen die ik zeker op de foto wil. Het is namelijk een van mijn favoriete kledingsetjes. En het feit dat ik enorm met deze laarzen heb gezeurd (ik moest er een extra tas voor pakken) maakt dat ik deze set niet uit wil sluiten. Kijkende naar de tijd en naar de grote berg kleding moeten we namelijk concluderen dat er keuzes gemaakt zullen moeten worden voor wat betreft het aantal setjes. Ach, beter meeverlegen dan onverlegen zou mijn moeder zeggen.

De laarzen zie je helaas niet eens! Maar Leon verzekert ons dat dit eenvoudig te corrigeren is in Lightroom. Voor deze blog laat ik hem lekker zo.

Leon had er duidelijk lol in om, in plaats van bladeren, haren te blazen dus ging het gevaarte weer aan en kreeg ik weer een beetje verkoeling.

Ik vind hem top! Teamwork tussen Willem, Leon en ik “makes the dream work”.

Leon merkt ook op dat de laarzen – het blok aan mijn been – niet te zien zijn.
“Dat komt omdat alle scherpstelpunten zijn geactiveerd”. Willem en ik hebben niet echt een idee wat hij hiermee bedoelt maar vertrouwen volledig op de kennis van Leon. Hij drukt op wat knopjes en de volgende foto’s zijn beter.
“Als alle punten geactiveerd zijn, focust hij op het midden. Maar als je staat, wil je dat niet alleen je buik scherp is, maar ook en vooral je gezicht”. Daar zit wat in. Deze instelling slaan we maar even op.

“Ah, nog 1 set” smeek ik.
– “Prima” zegt Leon, maar we hebben ook echt even tijd nodig om de foto’s over te zetten en om Lightroom uit te leggen”. We hebben Leon namelijk gevraagd de beginselen ervan bij te brengen zodat we direct thuis al een beetje aan de slag kunnen. Ik wil per se een van mijn lakbroeken aantrekken – toch ook wel een van mijn “signatures” en had daarvoor een rode en een roze in mijn tas gegooid. De roze had ik de dag ervoor binnen gekregen en ik was trots op mijn “score” voor EUR8. Dus trok ik die aan. En zette ik mijn jaren-80 zonneklep op.
– “Die is niet mooi op de foto” concludeert Willem na een paar foto’s. “Hij zit voor je gezicht”.
Ik ben best een beetje onzeker dus vind het niet erg om me af en toe te verstoppen. Daarnaast ben ik me ervan bewust dat ik er – met een gloeiend hoofd en inmiddels half make-upje door het vele omkleden – er niet meer op mijn Paas-best uitzie.

Ik vraag aan Leon of hij nog leuke tips heeft. Ik leer graag van de besten.
“Denk aan de actie in de foto. Probeer bijvoorbeeld je hak maar te pakken, kijk over je schouder etc.”. Goede tip! Ik probeer het allemaal tegelijk te doen. Maar inmiddels ben ik een beetje moe en sta ik te wankelen op mijn hakken.

Ik stap van de set en bekijk het resultaat op de laptop. Willem is elke keer net een seconde te laat en ik sta er “slap” op. Deze serie is mislukt. Daarnaast had Willem gelijk voor wat betreft de zonneklep en deze gaat af en mag niet meer mee naar de set :-).

Ik wil toch wel echt een goede foto van deze kledingset dus pakken we terug op een eerder succesnummer. Ik ga iets schuin op de set liggen en kijk verwachtingsvol in de camera nadat ik, naar eigen inzicht, wat spanning op mijn beenspieren gezet heb. Ik denk zelfs aan de hand/ haar tip van Leon, die nog altijd meekijkt.

“Dat kan je beter” zegt Leon en hij geeft me weer wat waardevolle tips. “Waarom probeer je je been niet vooruit te strekken.

Dat valt nog niet mee en dat is ook wel te zien aan mijn gezicht. Toch is deze foto door de tips zeker beter dan de foto hierboven. Het is erg fijn dat we ZO een ervaren studiofotograaf in ons midden hebben!

“Probeer nu weer eens wat met die ketting te doen” stelt Leon – die inmiddels als een soort “creative director” acteert – voor. Ik drapeer hem naar eigen inzicht en Willem drukt af. Leon is niet tevreden en geeft me aanwijzingen om de ketting op de centimeter nauwkeurig op een ideale plek te draperen. Helemaal geweldig, natuurlijk!

Leon heeft gelijk. Hier kunnen we wel wat mee.

“Ahhhh nog 1 set” zeur ik als ik inmiddels weer op twee benen sta. “Iets totaal anders”. De mannen zwichten. Als ik uit mijn geïmproviseerde kleedkamer stap, zijn ze even stil. “Zo, dit is echt heel anders” zegt Willem. “Je lijkt wel iemand anders”. Missie geslaagd! Ik vertel de mannen dat ik toch weer een panty aangetrokken heb omdat ik me onzeker voet en ze beginnen beide te lachen.

Om het “strenge schooljuf”-karakter kracht bij te zetten, zet ik een “nerd-bril” op en denk ik tijdens de shoot aan ingewikkelde wiskundige sommen :-).

De moeheid straalt van mijn gezicht en dit is de enige foto die “ermee doorkan” uit deze serie. In mijn ogen, dan.

Leon neemt de camera ter hand en schiet nog een serie van Willem en ik samen.

Enthousiasme laat zich gemakkelijk vermenigvuldigen als je het deelt, dus ik ben ook erg blij met deze serie. Ook al heb ik mijn beste tijd gehad. Voor wat betreft deze studio shoot, dan. Want de beste tijd komt er nog aan. En dat is een van de weinige dingen die ik zeker weet.

What to wear, what to wear denk ik als ik me om ga kleden, kijkende naar de enorme collectie kleding welke inmiddels over de hele set verspreid ligt. Ik heb het nog steeds snikheet.
“Ik had ook nog allemaal andere kleding meegenomen” zegt Willem, die duidelijk ook nog niet wilt stoppen. Hij houdt een witte kaftan omhoog. Ideaal, denk ik, en ik gris hem uit zijn handen en laat hem over mijn hoofd glijden.
“Prachtig” zegt Leon en we gaan toch weer even de set op voor “echt de allerlaatste” – serie. Ik denk dat Leon al een pose in zijn hoofd had toen ik het aantrok. “Ga maar door je hurken. Doe je benen een beetje uit elkaar en steun op je bovenbenen” instrueert hij mij.

“Prima” zegt Willem. De tethering kabel wordt losgemaakt dus dit is echt het einde van de eerste studio-shoot. Nu durf ik ook echt niet meer verder te zeuren dus trek ik een chill pakje aan terwijl de mannen naar de computer lopen.

Leon gaat los met Lightroom en je kunt zien dat dit voor hem “vaste prik” is. Het ziet er kinderlijk eenvoudig uit als hij kleuren verandert en vlekken op de achtergrond wegwerkt.

Ik vraag hem ook het een en ander te laten zien in Photoshop. Eenvoudig vult hij vlakken waar de achtergrond niet bedekt was. We komen op het onderwerp retoucheren.
“Dat wil ik niet” zeg ik resoluut. Ik ben absoluut tegen het creëren van een vals en vooral onrealistisch beeld wat nu al door vele Influencers gedaan wordt.
“Ik ben zoals ik ben” knik ik. Leon lacht instemmend.

*De foto’s van deze shoot zijn onbewerkt. Ik lag in een proefscheiding met WordPress; het uploaden lijkt opeens kapot (lees: maakt de foto’s onscherp). Ik heb er voor nu even vrede mee gesloten. Anders zit ik over een week nog altijd lelijke woorden te roepen tegen mijn laptop (en heb ik waarschijnlijk deze blog nog steeds niet gepubliceerd). Hou mijn Instagram in de gaten voor meer “deets” over de kleding. Deze blog is slechts een tipje van de sluier :-).