Het zijn rare tijden. We zitten nog steeds midden in de “intelligent lockdown” ten behoeve van de huidige Corona-crisis. Ik merk dat mensen het een beetje bui beginnen te worden – en ik ook! Op dit moment heb ik juist behoefte aan “social”. En niet aan een “social distance”.

Ik merk dat het overlijden van mijn vader me niet in de koude kleren is gaan zitten. Ik denk gedachtes welke ik nooit had gedacht. Het werkgeheugen van mijn brein wordt compleet in beslag genomen met het vinden van een plaatsje voor dit alles.

Maandag

Het is 6h37 als de wekker ga. Zoals gewoonlijk snooze ik te lang en stap ik uiteindelijk rond 7h10 uit bed. Om 7h30 zit ik op de fiets. In de tussentijd heb ik me aangekleed, opgefrist én de hond uitgelaten. Het is koud. Vanwege de huidige beperkingen zit ik vandaag alleen op kantoor. Zodra ik mijn manager zie, barst ik in huilen uit. In de middag controleer mijn nieuwe ontwerpen (zadeldekjes). Toch merk ik dat ik sneller afgeleid ben dan normaal. En ondanks dat ik de afgelopen tijd weinig feestjes gehad heb, ben ik geestelijk moe door de gebeurtenissen van de week ervoor. Er komen de gekste herinneringen boven aan mijn vader. Hoe meer ik over hem denk, hoe meer ik hem mis. Mijn ouders waren altijd samen (foto). Ze waren niet “ik”, maar “wij”. Het maakt me trots, maar ook juist extra verdrietig.

Dinsdag

“Gefeliciteerd!”. Ik stuur een Appje naar Nicole in de groepsapp van mijn oud-studiegenoten. We zijn inmiddels al ruim 20 jaar bevriend. Ik vertel ze dat het vandaag ook de trouwdag is van mijn ouders. Vandaag hadden ze 49 jaar getrouwd geweest.
Ik werk vandaag thuis. De zon straalt vriendelijk naar binnen. Al snel verruil ik mijn Reinders body (foto) om voor iets meer zomers.
Ik besluit een uur eerder vrij te nemen. Na op WhatsApp gereden te hebben (hij was wild), rijd ik door op de scooter naar mijn moeder. Mijn zussen, broers en neefjes/ nichtjes zijn er ook; ze eten pizza. Opeens heb ik ook trek in pizza.

Woensdag

Ook vandaag werk ik thuis. Ik spring om 7h45 uit mijn bed om 5 kilometer hard te lopen. Ik begin er al aan te wennen. Om 8h30 zit ik met mijn eerste koffie achter de computer. Het is wederom een zonnige dag. Cookie geniet zichtbaar van de zon in zijn eigen bloementuin. Er staan bloemen, kaarten en cadeautjes van mijn stalgenootjes, van mijn beste vriendinnetjes, van de onderburen, van mijn verzorgster, en van mijn werkgever. Het doet goed dat zoveel mensen aan me denken.
Ik besluit ’s middags anderhalf uur aan mijn pauze te plakken zodat ik in de middagzon mijn paard kan trainen. Na me omgekleed en opgefrist te hebben, pak ik mijn hond op en gaan we naar mijn moeder. We kletsen en genieten van de zon in de tuin en vergeten de tijd. We scheuren van de honger en besluiten patat te bestellen. We zijn blij als de bezorger er is, maar als we de zak open maken, zien we dat we de verkeerde bestelling ontvangen hebben. Ons geduld wordt op de proef gesteld.

Donderdag

Vandaag werk ik weer op kantoor. Dat betekent vroeg opstaan. Na 18km fietsen bereik ik het kantoor van Harry’s Horse. Ik werk mijn mails weg en probeer inspiratie op te doen voor nieuwe producten.
’s Avonds train in mijn paard WhatsApp. Ik start in de buitenbak, totdat iemand me erop wijst dat we niet met 4 personen in dezelfde bak mogen rijden vanwege de maatregelen. Ik heb geen zin in discussies, dus, al dan niet een beetje geirriteerd, verlaat ik de buitenbak en vervolg ik mijn training in de hal. Een vriendinnetje komt er ook bij met haar paard. Die heeft echter energie voor 10 en steekt hiermee ook mijn puber-paard aan, welke daar heftig op reageert. “Ik ga wel naar een andere bak”, zegt Suus, maar ik zeg haar dat ze mag blijven. Want mijn paard moet daar maar aan wennen. En ik vond het zelf ook niet plezant om naar een andere bak te moeten verhuizen. Ik heb WhatsApp verrassend snel bij de les en heb een heerlijke training. Als Suus en ik beide op hetzelfde moment klaar zijn, mogen onze paarden nog even met elkaar kroelen.

Vrijdag

Op vrijdag ga ik altijd met de auto naar kantoor. Uiteraard niet zonder eerst ’s ochtends hardgelopen te hebben. Om 4h rij ik door naar mijn paard. Willem, mijn beste vriend, is op dat moment mijn nieuwe spiegel aan het halen in Apeldoorn en verwacht rond 18h bij mij te zijn. Dat ga ik nooit redden als ik ga rijden. Dus besluit ik mijn paard een longeertraining te geven. Nog enigzinds fris bereik ik mijn huis voordat Willem dat doet. Ik merk dat ik een beetje gespannen ben maar Willem negeert dat als hij even later met mijn veel te grote spiegel twee trappen bestijgt om mijn appartement te bereiken. De beste aanpak! Want al snel slaat mijn humeur de postieve kant op en beleven we een fantastische, vrolijke avond waarin we werken aan de fotostudio en nacho’s eten met Amaretto. Super tevreden en blij met het resultaat ga ik even later slapen.

Zaterdag

De paarden mogen het land op! WhatsApp heeft hier al een hele tijd naar uitgekeken – en ik ook! Hij is best onstuimig de laatste tijd. Hij heeft letterlijk het voorjaar in zijn bol! Eenmaal op het land is dat ook wel te zien. Het levert prachtige actiefoto’s op. Als ze weer rustig staan, vertrekken we allemaal naar huis, om ze een paar uur later weer uit het land te halen. Op die manier kunnen ze rustig wennen aan het verse voorjaarsgras. Ik ben van mening dat hij vandaag genoeg gerend heeft, dus geef hem een dag vrij.

Zondag

“Ik zet nu de appeltaart in de oven” appt Emily, “we verheugen ons op je komst”. “Ik ook”, app ik terug, “ik lig alleen nu nog even in bed”. Het is inmiddels bijna 11h. Ik besluit toch maar uit bed te gaan en een ander rondje hard te lopen dan normaal.
In de middag halen we onze paarden weer van het land en pak ik mijn dressuurtraining op. Het gaat verrassend goed. Blij stap ik af.
Snel kleed ik me om (“je mag ook best in je paardenkleding komen, hoor”, verzekert Emily me). Ik besluit toch mijn Reinders body en destroyed Reinders legging aan te doen omdat ik het redelijk fris vond toen ik op de scooter naar stal ging. Als ik Emily’s prachtige tuin binnen stap, heb ik spijt van mijn keuze. De zon heeft duidelijk aan kracht gewonnen. Nog meer spijt heb ik van mijn hakken als ik door de zandbak loop omdat haar zoon me iets wil laten zien. Het is heerlijk om hem te zien spelen met mijn hond. Samen zijn ze aan het graven, terwijl Emily en ik elkaar bijpraten over de laatste nieuwtjes over ons liefdesleven.