Deze week staat in het teken van de vrijheid. Specifiek: Bevrijdingsdag. Maar ook bevrijding van mijn Corona-kapsel. De kappers kregen groen licht en eindelijk kwam donderdag het verlossende telefoontje. En werd de afspraak ingepland. Helaas heeft mijn kapper wat achterstand in te halen en dus moet ik nog anderhalve week wachten. Ze heeft denk ik zelf niet gezien hoe erg het is – anders had ik absoluut voorrang gekregen. Natuurlijk is dit niet het belangrijkste in het leven, maar ik hou het graag luchtig. Luchtig was ook het playsuit van POM Amsterdam wat ik had besteld en waarover ik in deze blog schrijf.

The Last Post

Maandag

Na een rusteloze nacht fiets ik naar kantoor – vanaf deze week is het Corona-rooster verleden tijd. Het is op de weg ook alweer drukker. Ik werk hard en ga na werk naar stal. Mijn paard loopt super – ik merk dat ik langzaam weer beter in mijn vel kom te zitten. Ik ben net op tijd terug voor Dodenherdenking. Mijn buren brengen “the last post” ten gehore in hun prachtige tuin en ik krijg kippenvel. Van mijn moeder heb ik geleerd tijdens Dodenherdenking niet alleen aan de oorlogsslachtoffers te denken, maar ook aan anderen die ons ontvallen zijn (mijn vader). En aan de impact van een oorlog in het algemeen. Opdat we niet mogen vergeten!

Reinders tie dye

Dinsdag

Bevrijdingsdag! Eens in de vijf jaar zijn we vrij, hoewel daar enige discussie over is. Mijn beste vriend en ik nemen het ervan: we plannen een heerlijk dagje samen “thuis en uit”. We beginnen met een fotoshoot in de studio. Willem steekt zijn verbazing over mijn make-up routine niet onder stoelen of banken. Helemaal opgedirkt vertrekken we even later naar Rotterdam. Ik trek expres mijn tie dye pak aan van Reinders – Willem raadde het me eerder af om deze te kopen. Uiteindelijk geeft hij toch toe dat het me leuk staat – al kost dit hem zichtbaar moeite om toe te geven :). Onderweg scheur ik van de honger dus besluiten we ergens te stoppen en blijven we veel te lang hangen waardoor we om 17h05 voor een winkel staan die om 17h ging sluiten. Het is niet de bestemming die telt, maar de reis, toch?

Chihuahua Cookie

Woensdag

Na een dag op kantoor train ik mijn paard weer. Met een big smile stap ik af. Mijn paard heeft ook echt zijn best gedaan om zich voor me in te spannen. Dat is wel eens anders geweest. De App van mijn bewakingscamera toont allerlei meldingen van activiteit in mijn huis. Als ik kijk, zie ik mijn hond zich uitleven. Hij trekt allemaal kleding uit de kast om er een heerlijk bedje-met-baasgeur van te maken. Hij heeft absoluut een goede smaak (roze).

Nacho vulcano

Donderdag

Hoera! Telefoon van de kapper. Helaas is 23-mei pas de eerste mogelijkheid. Ik kijk vol ongenoegen in de spiegel. “Het ziet er armoedig uit” merkte zelfs mijn moeder eerder op. ’s Avonds besluit ik te koken (haha, nacho’s) en geniet ik van een avondje Netflix & chill. Iets wat voor mij ondenkbaar was voor de Corona-crisis.

Bloggen aan mama's tafel

Vrijdag

In mijn bio schreef ik dat zaterdag mijn favoriete dag van de week is. Maar misschien is dat wel vrijdag. Ik loop eerst hard en ga daarna met de auto naar werk. De server gaat in onderhoud dus we mogen al veel eerder aan ons weekend beginnen. Super tof! Na werk geef ik mijn paard een longeertraining. Strafexercitie noem ik dat altijd. Want ik sta in het midden niks te doen terwijl hij hard rondjes moet rennen :). Het gaat zo fijn dat hij na 10 minuten mag stoppen. De beste beloning. ’s Avonds eet ik bij mijn moeder. We halen weer Grieks en het is ZO lekker dat ik mijn vingers er bijna bij opeet. ’s Avonds werk ik bij mijn moeder nog even aan mijn Zalon-blog (haha verschrikkelijke foto maar OK).

Cos / missguided / diesel / valentino vs. Calvin klein / armani / topshop / guess

Zaterdag

Vandaag ga ik weer op pad met Willem. Allereerst staat een fashion-shoot op het programma. Ik wilde namelijk vooral kijken of de kleding uit de Zalon-box echt iets toe ging voegen aan mijn al uitgebreide garderobe. Ik dook in mijn kledingkast op zoek naar soortgelijke outfits. Vooral mijn buren zijn onder de indruk als we elke keer in-en-uit lopen. Als we buiten bezig zijn, krijgen we nog veel meer leuke reacties van omstanders. Sommige mensen maken zelfs foto’s van ons! We hebben een geweldige chemie samen en veel plezier in wat we doen. Het is warm en gelukkig is de snackbar weer open, dus kunnen we een ijsje halen. We nemen de allergrootste :).

Zondag

“Waar was je nu vanmiddag? Om kwart over 4 was je er nog niet!”. Mijn trainer Els ging vandaag voor het eerst een vriendin lesgeven en ik zou komen kijken en ze aan elkaar voorstellen. De les zou plaats vinden in het Amsterdamse bos. Ik tik Bos manage in op Google en vertrek. Eenmaal op bestemming zie ik noch trainer, noch vriendin. “Je ziet toch de paarden in de bak staan?”. We hebben even later telefonisch contact. Trainer en vriendin hebben elkaar inmiddels gelukkig gevonden. Ja, de paarden zie ik ook. “Wacht, ik deel mijn locatie even”. Als ik dan zie dat ze (met de auto) 30 minuten van mij verwijderd zijn, kom ik tot de conclusie dat het Haarlemmermeerse bos en het Amsterdamse bos niet hetzelfde zijn (en dat er twee Bos maneges zijn). Ik besluit het bos te laten voor wat het is en rij gelijk weer door naar mijn moeder. Het is tenslotte Moederdag. Na het eten werk ik nog even aan mijn nieuwe Zalon-blog, die ik aanstaand weekend hoop te publiceren.